zaplanowana akcja? Czy od poczatku poda¿ali fałszywym

Marcin / 39 min

ponownie. Tym razem wysiadł z niej lekarz z surowym wyrazem twarzy. Cassidy nie mogła znieść niepewności ani minuty dłużej. Podeszła do pokoju pielęgniarek. - Ja tylko na chwilę wrócę do samochodu - okłamała bez mrugnięcia okiem pulchną blondynkę przy biurku. - Mogłaby pani poprosić moją teściową, jest teraz w pokoju dwieście dwanaście u Chase’a McKenziego, żeby tu na mnie poczekała? Za momencik wracam. - Oczywiście. - Pielęgniarka nawet nie podniosła głowy. - Dziękuję. - Cassidy przeszła przez korytarz do windy. Po kilku sekundach znalazła się przed oddziałem intensywnej terapii. Zastanawiała się, jak może się dostać do środka bez obstawy. Gdy wyciągała rękę po telefon, który łączył bezpośrednio z pokojem pielęgniarek, nagle drzwi się otworzyły. Z oddziału wypadł Wilson, żując zawzięcie gumę. Był wściekły. Tuż za nim wybiegł Gonzales. Wilson schował okulary słoneczne do kieszeni koszuli i zmierzył Cassidy ciemnymi oczami z taką złością, że cofnęła się o krok i odwiesiła słuchawkę. - Proszę, proszę, kogo my tu mamy. - Wilson nie ukrywał sarkazmu. - Wygląda na to, że pojawia się pani wszędzie tam, gdzie są kłopoty. - Kłopoty? - powtórzyła, czując, że ziemia zaczyna jej drżeć pod nogami. T. John przeczesał ręką krótkie włosy i westchnął. - Ten człowiek tutaj - wskazał kciukiem na wahadłowe drzwi za nim - nie przeżył. Tajemniczy facet umarł dwadzieścia minut temu. 16 Nie! Nie! Nie! Cassidy nie mogła uwierzyć, że Brig umarł. Chociaż przez lata powtarzała sobie, że odszedł z tego świata, w głębi duszy wierzyła, że żyje i że któregoś dnia znowu go zobaczy. Kiedy dowiedziała się o nieznajomym z intensywnej terapii, który trzymał w rękach medalik świętego Krzysztofa, jej wyobraźnia zaczęła pracować i Cassidy nabrała przekonania, że to Brig. - O Boże - wyszeptała. Łzy napłynęły jej do oczu. - Hej, nic pani nie jest? - Głos zastępcy szeryfa dobiegał jakby z oddali i był przytłumiony. - Chyba mi tu pani nie zemdleje? - Nie. - Jej własny głos też brzmiał dziwnie. Otarła ręką czoło i oparła się o ścianę. Zrobiło jej się ciemno przed oczami. - Może zawołać pielęgniarkę? - Nic mi nie jest - sapnęła, nadal oszołomiona. Wilson przyjrzał się jej dokładnie. - Powie mi pani, co o nim wie? - O mężczyźnie z intensywnej terapii? - Pokiwała przecząco głową. - Nic nie wiem. - To dlaczego kiedy się pani dowiedziała, że nie żyje, wyglądała pani, jakby zobaczyła ducha? Co tu się dzieje? - Ja... Miałam nadzieję, że on przeżyje. Chciałam z nim porozmawiać i dowiedzieć się, co się stało. - W jej myślach cały czas przewijały się obrazy Briga. Minęło tyle lat, a ona pamiętała go tak wyraźnie, jakby była z nim wczoraj. - Chyba powinniśmy o tym powiedzieć pani mężowi. O, Boże! - On z nami nie rozmawia. Nie powiedział ani słowa, ale jestem przekonany, że wszystko słyszy. Może to rozwiąże mu język. - Teraz jest u niego matka... - Odruchowo chwyciła Wilsona za ramię. - Proszę mu nic nie mówić, dopóki nie porozmawiają panowie z lekarzem. Nie chcę, żeby Chase’owi się pogorszyło. - O niego się nie martwię. Martwię się o panią. - Zaraz mi przejdzie - skłamała. Zamrugała, żeby się nie rozpłakać. - Po prostu jestem wstrząśnięta. Panowie wybaczą. T. John przyglądał się, jak kobieta usiłuje się pozbierać. Zadziwiające, jak szybko potrafiła się zmienić. Przed chwilą miał wrażenie, że wpadnie w rozpacz, a tymczasem wyprostowała się, otarła łzy i uśmiechnęła się do niego smutno. Potem zniknęła w windzie. - Ona coś ukrywa - powiedział Wilson do Gonzalesa. - Sięgnął do kieszeni po pierwszą paczkę cameli, jaką kupił od miesięcy. - Ale co? - O ile nie myli mnie intuicja, ona wie, kim był nieznajomy. - A ty nie wiesz? - Nie mogę tego udowodnić. Dopóki nie dostaniemy wiadomości z Alaski. - T. John odwinął celofanowe opakowanie papierosów. Wyjął jednego, ale go nie zapalił. Trzymał go w ręce, wpatrując się w drzwi windy. Przechodziły obok niego pielęgniarki, lekarze i odwiedzający, ale on ich nie zauważał. Myślami był przy Cassidy Buchanan McKenzie i tajemnicach, których tak zazdrośnie strzegła.
Roman / 44 min

- Kto kierował porwaniami dzieci? Do kogo należał samolot?
Kasia / 27 min

an43

przypływ adrenaliny, jak zawsze, kiedy sprawa była bliska

odrastajacych włosów.

przez most do Juarez. Milla była taką rozbrajającą dziewczynką.

- Lepiej prędzej niż później - poradziła Susanna, patrząc na

Marcin / 39 min

Roman / 44 min

Kasia / 27 min

przypływ adrenaliny, jak zawsze, kiedy sprawa była bliska

odrastajacych włosów.

przez most do Juarez. Milla była taką rozbrajającą dziewczynką.

- Lepiej prędzej niż później - poradziła Susanna, patrząc na

Marcin / 39 min

Roman / 44 min

Kasia / 27 min

Dom Estevanów był starannie utrzymanym bungalowem. W obejściu panował porządek, a w donicach na